فوبیا چیست؟
فوبیا یک ترس شدید از چیزی خاص است، مانند:

یک شخص یا نوع شخص
یک حیوان یا حشره
یک شی
یک مکان یا نوع مکان
یک موقعیت
فوبیا در سنین پایینتر از نظر روانشناسی نوجوان، باعث ایجاد احساس ترس به حدی شدید می شود که زندگی روزمره و روال عادی کودک را مختل می کند. آنها بسیار فراتر از ترس های معمولی دوران کودکی هستند و حتی با اطمینان خاطر والدین یا سایر مراقبان فروکش نمی کنند.

برخی از فوبیاهای رایج در کودکان عبارتند از:

حیوانات
خون
تاریکی
فضاهای بسته
پرواز کردن
مریض شدن
بیمار شدن یا صدمه دیدن والدین، خواهر و برادر یا حیوان خانگی
ارتفاعات
حشرات و عنکبوت ها
سوزن ("گرفتن واکسن" در مطب دکتر)
رعد و برق
بسیاری از کودکان با ترس خاصی از جدا شدن فیزیکی از والدین یا سایر اعضای خانواده خود دست و پنجه نرم می کنند. این اختلال به عنوان اختلال اضطراب جدایی (SAD) شناخته می شود که جهت تشخیص آن باید از یک متخصص روانشناس کمک گرفت. کودکان مبتلا به فوبیا ممکن است نگران همان موضوعاتی باشند که کودکانی که اختلال اضطرابی ندارند. تفاوت در این است که برای یک کودک فوبی، کلید "روشن خاموش" برای ترس وجود ندارد: این ترس همیشه وجود دارد و آنقدر شدید است که در توانایی او برای استراحت، تمرکز و لذت بردن از فعالیت ها اختلال ایجاد می کند.

https://www.cdc.gov/ncbddd/autism/signs.html

ترس های رایج مرتبط با سن

2 تا 4 سال: کودکان در این سن از صداهای بلند، صداهای تولید شده توسط حیوانات، توالت و حمام، ارواح، مرگ و گاهی اوقات از تنهایی می ترسند.
4 تا 6 سال: کودکان این گروه سنی اغلب از تاریکی می ترسند. آنها همچنین می توانند موجودات یا ارواح ترسناک را تصور کنند و نگران باشند که این شخصیت ها ممکن است مزاحم آنها شوند. ملاقات با غریبه ها برای چنین کودکانی استرس بزرگی است و این می تواند استرس زیادی ایجاد کند. ترس های دیگر شامل اضطراب از دست دادن والدین، مرگ یکی از اعضای خانواده یا مجروح شدن است.
8 سال: این کودکان ممکن است از ترس های ساده و رایج مانند ترس از طرد شدن اجتماعی، جابجایی به مکان جدید برای زندگی، مجبور به رفتن به مدرسه یا دیر رسیدن شکایت کنند. همچنین ممکن است دائماً نگران خطرات شخصی باشند.
9 تا 10 سال: این کودکان پیش از نوجوانی هستند. آنها ممکن است ترس داشته باشند که والدینشان از هم جدا شوند یا طلاق بگیرند، یا می ترسند که ممکن است در زندگی خود با خطر مواجه شوند. این معمولاً به صورت ترس از خون و برخورد با جراحات ظاهر می شود.
11 تا 12 سال: این کودکان اغلب فکر می کنند که ممکن است ربوده شوند. تنها بودن یا در یک مکان تاریک نیز در این کودکان اضطراب شدید ایجاد می کند. پسران در این گروه سنی معمولاً بیشتر ترس خود را به طور پیوسته از دست می دهند.
13 سال: این کودکان همه ترس های مشترکی را دارند که کودکان کوچکتر دارند. با این حال، به نظر می رسد اغلب آنها از ارتفاع ترس دارند.
14 تا 16 سال: از آنجایی که این نوجوانان در مقایسه با همتایان جوان‌تر خود بالغ‌تر هستند، ترس آن‌ها به اشکال دیگری مانند ترس غیرمنطقی از تصادفات رانندگی، سقوط هواپیما، حملات تروریستی، ترس از عفونت، ترس از روابط جنسی و ترس از صحبت در جمع یا در جمع.